نگارین محبوبی است و فرسخ ها فاصله.
هوس وصل تو در سر دارم.
آری "سراپای مرا دل آفریدند، که مفتون سراپای تو باشم"
پیوستن به سیل عشاق، مراد است و استشمام خاک کربلا شوقِ معشوق.
با پای پیاده، زمین را نه، بلکه زمان را سیر خواهم کرد تا در مسحدالاقصای کربلا، سجده گاه عالم، بوسه بر آستانت نهم، و "تا تو زمین سجده ای سر به هوا نمی شوم"
ای محبوب خوبان، آیینه وصل تو را هیچ زنگار نیست؛ و دیدگانم به سرمه ی وصال جمال کوی تو چه بینا شده است. من در آیینه ی وصال تو چه سربلند می شوم که تو سر دادی که من ذلت نپذیرم.
رنج راه چه شیرین است و من این عسل به جان می خرم، به جان عزیزانم، به قیمت زر زندگی، همه ی هستی ام! که می دانم: "افضل الاعمال احمزها".
در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
می دانم با سعی مروه ی منزل تا صفای منزلگه عشاق، چه هما همت خواهم بود که توشه ی ره ام چیده ام
همتی بدرقه راه کن ای طایر قدس
که دراز است ره مقصد و من نوسفرم
