پشت مصلای کرج روبروی پنجره اتاق من هست، سالهاست که منظره ی پنجره من مصلاست، عبادتها، برنامه ها، ساخت و ساز و ... را دیده ام! همسایه ایم یا بهتر است بگویم زیرسایه اش.
حال و هوای او هم در طول سال فرق دارد، مصلای ماه رمضان با مصلای ماه محرم فرق دارد! از پنجره که نگاه می کنم در ماه رمضان مردم در محوطه هم به نماز می ایستند، ولی در محرم درهای پشتی که به محوطه باز می شود بسته است.
درست هست که عصر ارتباطات هست ولی عصر بی خبری هم هست!
در عصر ارتباطات غرق در دریای بی خبری هستیم
خدای من! معبود من! رب من! ...
نمی دانم به چه نام خوانم که برازنده ات باشد که برازنده همه صفاتی و همه چیز تو هستی و کی می شود همه چیز را در یک کلمه گنجاند و با آن کلمه، عظمتِ تو را مخاطب قرار داد.
گاهی به ایمان به تو شک می کنم؛ ضعفِ ایمانم را حس می کنم! تلاش می کنم که به افکارم توجهی نکنم چون خجالت می کشم از داشتن چنین توهماتی!
قران در دستم هست و مشغول خواندنش. می رسم به "ادعونی استجب لکم" ...
تو را در یک لحظه، عاشقانه می خوانم. گفته اید که مرا صمیمانه بخوانید تا برآورده کنم ولی آیا من صمیمانه خواندم؟! آیا از صمیم قلبم به تو ایمان دارم؟!
باز سعی می کنم به افکارم توجهی نکنم که شرمندگی ام بیشتر از این نشود.
اگر ایمان ندارم پس این قران در دستانم چه می کند؟!
و باز هم سعی می کنم به افکارم توجهی نکنم که باز هم شرمنده ام ...
