امروز وزیر کشور، برای پاسخ گویی در مقوله عفاف و حجاب، به صحن مجلس فراخوانده شده بود. نمایندگان و وزیر مطالبی را بیان داشتند. از اینکه این کار باید به صورت فرهنگی انجام شود، یا اینکه 22 سازمان و نهاد در این امر مسئول هستند و باید به صورت هماهنگ با مشکل برخورد شود، بودجه نداشتیم، و مباحثی از این دست.
و باز هم شاهد بودیم تقصیر رو هی به گردن این و آن انداختند و در نهایت هم وزیر کارت زردی گرفت و بحت تمام شد تا موعودی دیگر که باز همین بحث ها تکرار شود و تذکری و شاید کارت زردی تا این چرخه مکرر تاریخی هی تکراز شود و تکرار شود و تکرار شود! بدون هیچ نتیجه ی مثبتی!
از هر دری گفتند، از زمین و زمان شاکی بودند به جز خودشان!
دوستان ما مشکل قانون و بودجه و ... نداریم! ما مشکل نظارت داریم! ما مشکلمان این است که برای اصلاح تلاش می کنیم از دیگران شروع کنیم!
در حالی که برای اصلاح باید از خود بدنه ی دولت شروع کرد
وصعیت پوشش در بین کارمندان دولت مناسب نیست. ما در کوچه و خیابان به زور می توانیم پوشش مردم را مناسب کنیم ولی این کار نتیجه مطلوب و دراز مدتی نخواهد داشت. ما باید ابتدا در محیط های کاری و دولتی وضعیت پوشش را به صورت اجباری کنترل کنیم تا اینکه حداقل اندک حجاب باقی مانده هم به فراموشی سپرده نشود. چرا کارمندی که پوشش مناسب ندارد باید در داخل یک سازمان کار کند؟
در کنار همه ی اینها نظارت هم نداریم. باید به سازمان ها، دانشگاه ها و ... نظارت شود که آیا واقعا مسئولین برای حجاب اقدام عملی می کنند یا فقط بخش نامه ها و دستورالعمل ها را می گیرند و بایگانی می کنند!
